Z kart historii – cz. 1

Początki Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Bydgoszczy

20 stycznia 1920 r. Bydgoszcz, po prawie 150 latach zaboru pruskiego, stała się częścią niepodległej Polski. Od 1920 r. do miasta napływali Polacy z różnych stron kraju. Byli wśród nich urzędnicy i wojskowi z byłej Kongresówki i Śląska Cieszyńskiego – wielu z nich wyznania ewangelicko-augsburskiego.

Już w 1921 r. polscy ewangelicy, których liczbę szacuje się na ok. 580 osób, podjęli działania zmierzające do powołania w naszym mieście Towarzystwa Polaków-Ewangelików i zorganizowania nabożeństw w języku polskim przynajmniej raz w miesiącu. Staraniom utworzenia zboru ewangelickiego w Bydgoszczy patronował wojskowy kapelan Dowództwa Okręgu Korpusu nr VII i zarazem proboszcz ewangelicki nowoutworzonej parafii w Poznaniu ks. Józef Mamica.

W rezultacie 20 lutego 1922 r. powołano Polski Zbór Ewangelicki w Bydgoszczy. Administratorem został ks. J. Mamica, a przewodniczącym pierwszego kolegium kościelnego został kupiec Stanisław Miller. Początki do łatwych nie należały, ponieważ parafia nie posiadała swojego kościoła. Dzięki przychylności gminy staroluterańskiej nabożeństwa odbywały się w kościele przy ul. Poznańskiej 25. Lekcje religii początkowo prowadzono w sali Męskiej Szkoły Wydziałowej przy ul. Konarskiego, później w sali Społeczności Chrześcijańskiej przy ul. Marcinkowskiego, a także w auli gimnazjum klasycznego przy pl. Wolności.

Pierwsze w Bydgoszczy nabożeństwo ewangelicko-augsburskie odprawione zostało sto lat temu – 26 marca 1922 r. – przez ks. Józefa Mamicę.